Tak wieś Miłoszówka w gminie Józefów wyglądała w 1985 roku. Zobacz archiwalne zdjęcia

- Wieś została założona prawdopodobnie w 1851 r. Jej nazwa, wg. najstarszych mieszkańców, pochodzi albo od imienia Miłosz (jednak żaden z kolonistów ani właścicieli ziemi nie miał tak na imię) - albo od przymiotnika „miło”, ponieważ przy niedalekim wzniesieniu znajdują się źródła wody i każdy z przejeżdżających po wypiciu wody mówił „jaka woda słodzieńka” i „że to miłe” stąd Miłoszówka - czytamy na stronie Lubelskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków.

W 1877 r. Miłoszówka liczyła 179 mieszkańców: 91 mężczyzn i 88 kobiet. Zagrody tworzyły chałupy drewniane kryte słomą. Ostatnie zostały rozebrane w okresie międzywojennym. Pośrodku wsi znajdował się ewangelicki dom modlitwy, w miejscu późniejszej świetlicy, który pełnił także funkcję szkoły. Drewniany budynek konstrukcji wieńcowej, kryty strzechą, został rozebrany przed 1914 r. Uczyły się tu dzieci nie tylko z Miłoszówki, ale także z okolicznych kolonii – Pielgrzymki i Grabówki. W 1865 r. uczęszczało tu 41 dzieci: 16 chłopców i 19 dziewcząt.

Od lat 1874-75 koloniści zaczęli sprzedawać swoje gospodarstwa i wyjeżdżać na Chełmszczyznę i Wołyń. Jeszcze w pierwszych latach XX w. we wsi było 95 osób wyznania ewangelicko-augsburskiego na 193 osoby wyznania katolickiego. Przed I wojną światowa koloniści całkowicie opuścili Miłoszówkę. W 1905 r. mieszkańcy postawili pośrodku wsi drewniany krzyż. W 1921 r. wystawiono krzyż kamienny przy wjeździe do wsi od strony północnej.

W spisie ludności w 1921 r. Miłoszówkę zamieszkiwali już sami katolicy w liczbie 212 mieszkańców: 108 mężczyzn i 104 kobiety, zajmując 33 gospodarstwa. W latach 30. XX w. zbudowano we wsi dwie studnie z betonowych kręgów, kołowrotowe, usytuowane przy drodze biegnącej przez wieś. W latach 1937-39 Józef Biernat zbudował kuźnię, wyposażoną w kowadło i miech, czynną aż do 1982 r. II wojna światowa nie spowodowała większych zniszczeń we wsi. Po wojnie w 1957 r. przeprowadzono elektryfikację wsi. W 1973 r. założono wodociąg. Wtedy przestano używać obydwu studni. W 1979 r. wyasfaltowano szosę.

Źródło: Wojewódzki Lubelski Konserwator Zabytków